dwudziesty szósty listopada

Miałem o tym pisać wczoraj. Wyszło inaczej. To napiszę teraz.
TADAM
Chwila wspomnień.
Przypomniał mi się zapach, czar i nastrój RozpoczynającegoSięŁykendu w Domu. Tu informuję Młódź i na wypadek zapomnienia również Wiek o tym, że w tych zamierzchłych czasach łykend zaczynał się w sobotnie popołudnie i trwał nieprzerwanie do niedzielnego wieczoru. Gdy dziesięcioletni wracałem ze szkoły lub ze szkoły muzycznej do domu, wiedziałem o tym, że aż do niedzielnej kolacji Nic nie będę Musiał i Nigdzie nie będę się Spieszył. Z lubością zmieniałem obuwie na domowe, przebierałem się w ubranie również domowe i chłonąłem naprzód Zapach gotowanych przez mamę smakołyków. Najmocniej utkwił mi w pamięci Zapach Kapuśniaku w zaparowanej Kuchni. Nie wiem czy mama dobrze gotowała. Nie miałem z czym porównać. Jednak to wszystko co z jej ręki zjadałem smakowało mi. Było Wyborne. Zasiadałem więc przy laminowanym i nieprzykrytym Stole Kuchennym i po chwili napychałem się tymi pysznościami. Sobotni obiad zjadałem zwykle samotnie, bo brat nie miał zajęć po szkole i obiadał wcześniej, a ojciec jak zwykle chrapał już w fotelu przed telewizorem. Jak zwykle próbowałem czytać. Jednak mama była przeciwna temu zwyczajowi i powtarzała: "przy jedzeniu się nie czyta". Któregoś razu, zakręcona powiedziała zaś: "przy jedzeniu się nie je" i mieliśmy z tego oboje dużo śmiechu (dziś się mówi Bekę). Rozmawialiśmy więc, a jakże. Dzieliłem się z mamą swoimi pomysłami zapłodniony dostanymi od niej książkami. Jedną czy drugą pamiętam szczególnie. Z fizyką za pan brat jakiegoś Niemca.( Sprawdziłem w Góglu: Z fizyką za pan brat)
I drugą o chemii, ale nie pamiętam tytułu, choć pamiętam, że autorem był Rosjanin. Mama była doskonałym interlokutorem. Zadawała dobre pytania i dawała sobie tłumaczyć to, co ja już wiedziałem a ona jeszcze nie. Tak. Zapach. Jakoś mocniej pamiętam zapachy spożywcze, zwłaszcza zup. Weźmy taki Krupnik. Toż to poezja.
 Czar polegał na tym, że podczas łykendu moje wrodzone lenistwo kwitło wniebogłosy. Brałem jakąś książkę i zalegałem lub zasiadałem na miękkim i wygodnym meblu i napychałem się Słowem Drukowanym. Albo, w sprzyjających Okolicznościach Przyrody, wychodziłem do Ogrodu i pasłem wszystkie zmysły widokami drzew nie tylko owocowych, Odgłosami z ulicy po której, na przykład, mieszkający na samym jej końcu Pan Roszkowski prowadził krowy z pastwiska na wieczorny Udój, Zapachami dojrzewających jabłek ze szczególnym uwzględnieniem Antonówek, które w określonym czasie należało z drzewa zdjąć i umieścić w najostatniejszej piwnicy na najgórnieszej półce by już na Boże Narodzenie mieć z nich pyszną Szarlotkę, Dotykiem jednej z gałęzi Orzecha Włoskiego z której urządziłem sobie drążek do ćwiczeń.
Nastój był, tak jak teraz łykendowy jednak mam wrażenie, że Bardziej.

O pierwszej po południu. Taka oskoma mnie wzięła, że nie wyobrażam sobie abym mógł robić dziś co innego niż gotowanie Kapuśniaku. Biegnę więc zaraz do najbliższego Bazarku po produkty i marzę o tym by już niedługo  mój węchowy receptor rozpoznał zapamiętany z dzieciństwa zapach w zaparowanej kuchni. A potem Smak.

O czwartej po południu. Kapuśniak dochodzi. Kuchnia a nawet Całe Mieszkanie kapuśniakowo zaparowane. Zapach gęsty choć gwoździe wbijać i miły. Smutna informacja z Reguł. Umarł Pan Marek, mąż siostry mojej byłej żony. Był mi zawsze wyjątkowo bliski. Taki Zwyczajny i Normalny. Trzeba będzie na pogrzeb.